İşte..
Evimdeyim,
Balkonumdayım çok şükür.
Ömür takvimimden koparılmış günden ,
Tek kalan,
Yorgunluk omuzlarımda.
Ama umurumda değil,
Yanımda menekşelerim,
Sardunyalarım sakızlı makızlı,
Sevgiyle suladığım,
Şiirle büyüttüğüm
canlarım ..
Şimdi İstanbul'da
Her an biraz daha
Rengini yitirmekte gün
Güneşin battığı noktada,
Bir çıralı çam kızılı..
Gökyüzüyle aynı renkte deniz
Uzakta,
Karşı evin damında taklacı güvercinler,
Kimi kahverengi,kimi beyaz,
Sıcak günün ardından,
Yüzümü okşayan serin akşam rüzgarı
Masamda demli çayım,
Çok şükür,çok şükür..
Çocuklarını eve çağıran annelerin
Ve
Eve girmek istemeyen,
Oyuna doyamamış ,
Çocukların sesleri
Çığlık çığlık..
Son oyunlar,körebeler,uzuneşekler,saklambaçlar..
Birde telaşla uçan kırlangıçların ötüşleri,
Hayret,
Ne hızlı uçuyorlar.
Bir yere yetişecekler gibi..
Beşinci kattan sepetini
Bakkala sallayan kadın,
İki ekmek, bir şişe süt,
Bir paket sigara için..
Ya şu uzaktan uzağa kamyon sesleri?
Anayoldan geçen.
Başka memleketlere yük taşıyan,
Çilekeş şoförlerin sürdüğü,
Kar kış demeden.
Nerden gelir,nereye giderler bilmem..
Herkes bir parça ekmek derdinde,
Herkes bir yudum huzur peşinde..
Ben ne istiyorum ki,
Yaşayıp gidiyorum,
Sırtım pek,karnım tok.
Nefes alıyorum ya,
Çok şükür,çok şükür..
Ve işte akşam ezanı,
Yanık sesiyle müezzinin okuduğu.
Bir gün benimde öleceğimi hatırlatan
Koca günün öldüğü gibi...