Şu hayatın baharı,
İki zambak açımı.
Yaprağın dökümüne,
Ulaşır bir sonbahar.
İlk önce daldan eder,
Koparır kanadını.
Sonra 'moruk' derler ya;
Ona misal bir rüzgar.
Derken el ayak tutmaz,
Kuş aralar kafesi.
Sonra akibet belli...
Kucaklar bir sadık yar.