Zaman akıp giderken ben bu karanlıkta bekliyorum
Bir ışık alışık olduğum bu karanlıktan beni çekip alacak
İçimde can çekişen umudumu aydınlatacak
Gözlerimin içinde parıltı olacak.
Zaman akıp giderken bu karanlık daha da karanlık
Daha da siyah daha da umutsuz daha da cansız
İçimde çırpınan son umutla düşlediğim hayallerim
Karanlığa boyun eğen kısık bir mum gibi.
Zaman akıp giderken alıştığım hep bende ki karanlık
Artık istemiyorum aydınlığı bu karanlıkta
Artık beklemiyorum bu karanlıkta sığınacak bir ışık
Ben bu karanlığa hapis karanlık bana zindan.