Ufuk; gümüş bir şerit gibi çıktı önüme,
Güneş, gümüş şeridin ardında suya battı,
Simden bakışlarını dünyaya sundu mehtap,
Ertesi gün açacak goncayı aydınlattı.
Mutluluğu kavradım, tuttum sineme koydum,
Umudun kalp atışı benim nabzımda vurdu,
Düşündüm; gül güler mi, yorulur mu ümitler,
Güneş nerde dinlenir, mehtap nerde uyurdu?...
Sim ışıklı mehtapta, gümüşten bir tepsiye,
Sana olan sevgimi, bağlılığımı koydum...
Gün yerine odama her sabah sen doğarken
Bir ömre sığabilen mutluluklarla doydum...