Ayrılık saati gelince, garda
Kelimeler sıkışır kalır boğazda
Kim ne söyleyecek bilemez
Bir sessizlik olur her tarafta
Bir an, herkes son cümlelerini,
Kurmaya çalışır tek-tek hecelerini
Giden elveda diyemez derdinden,
Kalanlar tutulmuş kalmış kederinden
Ne kadar beklense de gidilecek
Belli değil hangi seferde dönülecek
Sevdalılar, fırtınaya tutulmuş gibi
Kuru yaprak misali, savrulmuş gibi
Her biri, bir diyarda bekleyecek
Çok yakında kavuşmayı, dileyecek
Bütün dualar, temenniler, söylenirken
Yolcusunu almış tren, artık ilerleyecek.
Hıçkırıklar, çuf-çuflara karışırken,
Eller sallanır, yavaşça tren yol alırken
Mendil fayda etmez, dökülen yaşlara
Dağlar arasında, düdük sesi yankılanırken.
Herkes kederiyle baş başa kalmışken
Giden, son bir bakış atar pencereden,
Kalanlardan bir resim daha alacak gibi
Dönünceye kadar hayalinde o kalacak gibi
Son virajı alırken ayrılık yüklü tren
Görevli bekçi “Kimse kalmasın” derken
Yavrusunun elinden tutmuş eş evine dönecek
Döndüğünde, gideni karşılamaya yine gelecek.