bir el silah sesi duyuldu
sonra biraz kan kokusu
kalem durdu, şiir bitti
aşk, aslında hiç varolmamıştı!
beni
beton binalarla dolu ikiyüzlü kentlerin
kalabalığına kapadılar
önce dinsiz bıraktılar beni
camilerden kovdular, kiliselere almadılar
Tevrat'ı zaten hiç okuyamadım
bu ülkeye,
bu ülkenin adalet sistemine
ve
beni şiir yazmaktan soğutan
adına 'ilahi adalet' denilen bu şeye
bu adını koyamadığım düzene
hep küfrettim!
sonra densiz dediler bana..
bir şeye tutunmanın gereksizliğini
en güzel küfürlerle anlattığım için,
insanlara..
acının insan kalbinin bekçisi,
yalnızlığın
bir Hasan Sabbah fedaisi gibi
tavizsiz ve ölümcül bir katil olduğunu
insanlara
birkaç dize küfürle anlattığım için..
dinsiz ve densizdim artık!
sonra sensiz kaldım..
kalbim ilk defa bu kadar
ağrıdığını söyledi bana!
ve ben ilk defa kalbime acıdım..
acıdım ve yok ettim onu!
belki de kalbimin ölmesi
onun yaşamasından daha iyiydi..
hiç kimse bilmez!
ben hep Ankara'y özledim
ama Ankara'ya 'seni özledim' diyemedim..
Ankara'da yalnız kalmak
bu pezevenk şehirde
kalabalıkların ortasında boğulmaktan daha iyiydi..
Ah Ankara ah! ! !
ve bir gün
bir el silah sesi duyuldu
sonra biraz kan kokusu
kalem durdu
şiirin altına son imza atıldı..
aşk yoktu
ve aslında hiç varolmamıştı..
ve en sonra
yazılan bu şiiri
Ankara'ya gömdüler..
Ankara'da ilk defa böylesi garip bir
intihar havası vardı..
aşk Ankara'da bitti, öldü, geberdi..
aslında aşk
Ankara'da hiç varolmamıştı..
(04:08)