bazı şeyler herkesin gözü önünde olur
ama onları hiç kimse bilmez
koridor uçsuz bucaksız karanlıktı
bir yıl önceme atarken adımlarımı
adımların
adımlarımın adımlamasını durdurdu..
her yanı yangında kalmış
bir akrep gibi kaldım önünde
gözlerim yerdeydi
nasılsın, dedin
aynı, dedim
devamını getiremedim
gittiğinden beri
her güne söverek uyanıyorum
her gece ağlayarak uyuyorum çünkü
nefes alamıyorum
hayata tutunamıyorum
intihar edemiyorum
yalvarıyorum artık dön,
diyemedim
beşinci bir harfi getiremedim
orada, o karanlıkta,
ciğerlerimi kokunla zehirlercesine sarılamadım sana, Ellanie..
bak!
ben senin aklına gelmedim ama
sen benim aklıma geldin, dedin
içimden
ölüp gitmiş şairlerin o kadar şiirini okumak geldi ki
birini seçip söyleyemedim
binlerce kurşun yemiş gibi sarsılacağımı göze alarak
gözlerine baktım..
...
kaç asrın hasreti vardı o birkaç saniyede,
bilmiyorum
gözlerin değince gözlerime yıllar sonra
aradığım Tanrı'yı bulmuş gibiydim
o an orada ölmek ister gibiydim
hayattan beklentisi kalmamışlar gibiydim
gözlerin
bir aşık için gayelerin son sınırıydı..
gözlerinin rüyasından uyanıp,
aklımdan hiç çıkmadın, dedim
o, çok uzun yıllar önceki
incinmemiş çocukluğuna benzedi gözlerin
göz bebeklerin
doğmamış bebeklere ağlamaklı ve ışıl ışıldı..
sanki o an
beni umursamamaya and içmiş olan Tanrı
birkaç saniyeliğine
zamanı durdurmuştu..
saat 14'ü 14 geçiyordu
ellerin bomboş
gözlerin ağlamaklı
için hasret dolu
ve ilk defa kalbin boş gelmiştin bana, Ellanie..
ve sonra anladım:
geldin
gideceksin
belki de bu son bakışmamızdı,
anladım..
anladığımda
beynimin içinde korkunç bir kin alevlendi
milyonlarca insana karşı
tek başıma dövüşmek istedim
bu nasıl bir yazgıydı?
sonra
göğe baktım
Tanrı'yı aradım:
'Boşluktan başka bir şey yoktu! ”
(23:32)