artık herkes evinde.
evinde huzuru, mutluluğu ve riyakarlığı ile
gelecek nesillere piçliği öğretiyor
anneler ve babalar
suskunluk derin!
bir şiire sığdırmış kimileri hayatını
kimileri bir romana
kimileri yazmış kimileri yazılmış
birilerine bir şeyler öğretmek için
kendilerini bitiriyor birileri
sayfalara boğuluyorlar
suskunluk derin!
gecelerde çocuklar
gündüzlerde çocuklar
akşamüstü yine çocuklar
köşelere, banklara, depolara ve kazan dairelerine
sığınıp anne ve baba özlemindeler
bakışıyoruz
görüşüyoruz
anlıyor ama anlatamıyoruz
herkes gibi onlar da gülmek istiyor
gülüyoruz
ben o çocuklarla
avaz-avaz sessizce hıçkırarak gülüyoruz
suskunluk derin!
bir arabanın çarpıp kaçtığı bir kedi
arka sokakta yanan ateşe bağlı bir köpek
çatıda sıkışıp kalmış bir kırlangıç
boğucu geceler
sıkıcı günler
alışılmış hareketler
yani Ellanie;
hiç kurulmamış ve alışılmamış
yabancı bir düzene
gayetle kurulup
gayet iyi alıştım,
vesselam!
ünlü şairleri, ünlü yazarları, ünlü yönetmenleri
ve ünlü siyasetçileri artık anmıyorum
üç şair
üç yazar
üç yönetmen
ve bir ihtilâlcinin
bir fotoğrafı ve geriye bıraktıkları eserler ile
cennetten sürgün bir hayat yaşıyorum
umut ediyorum ki; cennet hakkımdır
misâl;
senin slim sigaralara alıştığın gibi
bu sürgün düzene alıştım ben de..
ben, bensizliğime yeterim, bil..
istemem; ne olur
bu suskunluk, böyle derin kalsın..
(01:37)