kırık ömrün kış bahçesi
sürahide damıtık bir esriklik
ben hüzün vaktiyim bilirim gitmeleri
yaraysa yara, ölümse ölüm
yalnızlığımı sıyırıp geçen kan kesiği
kimbilir hangi şarap artığı, hangi ısırık izi
sevmek- hep sevişmek bilindi büsbütün çamur
gülmekse şakağa dayalı namlu hükümranlığı
görmeden duymadan yaşama pürtelaşı
sıyrılmak beni ben yapan o iğreti insanlıktan
karışıp gitmek kentin foseptiğine
ömrün sevda sahnesi
yaban eriği-yalnız kalpler baladı
gitmekse gitmek, kalmaksa bitimsiz bir de ja vu
hep yabancı gözlerde eriyip gitme telaşı
saygıyla eğiliyorum önünüzde kent masalları
bir gün bulunursa büyümeden sorumlu gen haritası
biyolojiden bütünlemeye kalmaksa da bedeli
yırtıp atmalı tüm nüshaları
açmalı kapaklarını tüm barajların
ömrüm- susuz pirinç tarlaları
hangi çocuğun elleri değmiştir-besbelli kanatmıştır
yitirilmiş bin yüreğin gözyaşlarıyla
alkışlarla uğurlanmıştır gidenler
omzumda yarım kalmış hayatların sancıyan yükü
kırık ömrün kış bahçesi
insan için insanca olandan
başkaca yoktu isteğimiz