ikimize de yeterdi bu yürek
çünkü yaşam tutunacak bir dal gibiydi
nereye baksan uçurum
düşsen sanki gökyüzüydü
oturmuş geleceğe dair konuşuyorduk
en uzun susuşumuz oldu bu
çeneni tuttum avuçlarımda
nemli gözlerini ısıttım
eni sonu gidecektin biliyordum
söylenmemiş ne varsa bana bırakıp
yüreğime yemyeşil bir kar yağacaktı
eni sonu gidecektin
bir fotoğrafımız bile olmayacaktı seninle
ayrılık hey ayrılık
yine geceler boyu sevişecektim sensizliğimle
yine kan yine bulantı
kapınıp kentin çamur yüzüne
kendime mendil açacaktım kör bir dilenci
ayrılık hey ayrılık
seni herkesten başka dinleyecektim
kimse sormayacaktı nerede diye
hiçbir yerde, hiçbir yerde, hiçbir yerde
anladım bir yürek kendisine bile yetmiyor insanın
sözler-umutlar-düşler
kendisine bile
her yalnızlık bildik tutsaklığında
her köşebaşında körebe
geçiyor aşklar ömrün şehrayiniyle