Bir seyyah gibi gezdin.
Şehir şehir aklımda,
Her an benimleydin.
Saatler ayrılıkta durduğunda,
Don vuran düşlerimde,
Yalnızlık sararken beni,
Issız gecelerde hayalinle,
Öğretendin azla yetinmeyi,
Gerçekliğin kim bilir nerede,
Ruhum gibi firari,
Yokluğunun ayazında kalsam da,
Yüreğimde yaktığın ateş sönmedi.
Sen sandığım kaç kadın,
Kanadını kırdı kalbimin,
Hüzün olsa da senin adın,
Bekleyişlerimi ertelemedim.
Seni bulmak ümidiyle döndüm,
Sensiz karanlık sokakların,
Kokunun sindiği köşe başlarını,
Senin için çiçekler yetiştirdim.
Kırmızı güller, karanfiller, menekşeler,
Hepsine seni anlattım,
Sorsan ismini bile söylerler,
Sadece soğuk odamın duvarları,
Konuşmaz olsa da dili,
Nedense benden daha fazla,
Sensizliği yaşamama içerledi.
Sefaletim uzaklaştırdı.
Aşkım ise seni bana getirdi.
Yılmadım doğdukça yeni gün,
Kaybetsem de tüm savaşları,
Zaman zaman düşse de ölüm,
Sensiz evimin bacasından içeri,
Senin kollarında düşündüm.
Ölmelerin en güzelini,
Neleri yok saydım bilsen,
Yalnızlığımı, sensizliğimi, kimsesizliğimi,
Yok sayamadığımdın sen,
Kimi zaman yazmadım.
Seni anlatmalarımı erteledim.
Bulduğum kelimeler yetersizdi.
Seni anlatamadığım anlar geldi,
Boş vermişliğe vurdurup,
O anlarda seni yaşadım.
Öyle zamanlarım oldu ki,
Kabardı gönlümdeki denizler,
Duygularım, sayfaların gergefine,
Kelime kelime seni işlediler,
Ne akşam bildim, ne sabah,
Hep seni anlattı, cebimdeki şiirler.