Zifiri karanlık her yer
Beynim yerinden çıkacak gibi
Düşünüyorum sebep
Koyuyorum yerine her şeyi
Bulutları dağıtıyorum
Seni koyuyorum yerine
Olmuyor
Yapamıyorum
Yılıyorum ve korku kaplıyor
Ya olmazsa diye
Ne yaparım diyorum
Göçer mi olurum acep
Konar mıyım obalara
Çadırımı sırtıma alarak
Yer etmezim artık
Mecnuna dönüşüm bir kez
Sende yoksun
Düşünmesi bile ölüm
Yok olmak
Yurt edinememek
Zaman akıp gidiyor
Tutmak istiyorum ucundan
Beni dinlemiyor
Elimden kayarak ilerliyor
Depremler oluyor yüreğimde
Yıkıntılar içinde kalıyorum
Işığa hasret olurcasına
Sesin çınlıyor kulağımda
Bir güneş gibi
Zifiri karanlığa inat
Toz duman olmuş dünyama
Çağırıyorum sesim ulaşmıyor
Umuda
Umut demişken
Sen geliyorsun aklıma
Umudum oluyorsun
Sensizlik ölümdü ya
Gün görmez yıkıntılar arasında
Viraneye dönmüş dünyam
Saraylara dönüşü veriyor
Seni düşündükçe
Ne karanlıklar dan korkum
Nede üzerime yıkılmış dünyam
Vız geliyor
Silkiniyorum
Dimdik başım havada
Onurla yürüyorum
Seni almaya geliyorum
Bu yıkık dünyamı yeniden onarmaya
.