Sessizlik, karanlığın arkasına takılmış
Sinsice gülümser be sevgili
Hiç kimseler görmeden kalabalıga karışıp
Puslu,kuytular mekan eylemiş bu corafyada
Ruzgara kapılıp giden son bahar yapraklarının
Karmaşık istanbul sokaklarına düşmesi gibi
Korkuların düşer içime
Ne zamana yenik düşmemek için
Emek sarfetmek istese bu yürek
Kabullenmiş sessizce oturmakda
Bir bilinmeze gidercesine gelipte düştün içime
Maviye çalan rüyalarımda
Sessizliğe çığlık atarak haykırmakdır elbet
Aydınlığına yürümek
Ne güzel bir coşkudur bir bilsen sevgili
Tutunmak hayata inadına
Sessiz sedasız gidilmez elbet bilirim
Nasılda dünyaya ilk geldiğimiz anda
Çığlık atarak işte ben geldim dercesine
Avazınca bağırırya bir çocuk
Giderkende sessizce karanlığa kapılıp gitmek yakışmaz
Sevgili
Duruşun olcak giderkende geldiğin gibi
Onurlu,dik ve direnğen başın havada
Gülümseyerek
.