Bir genç aşık olmuş gerçekten.
İlk defa hissetmiş sevgiyi yüreğinden.
Evlenmiş sevdiğiyle, vakit geçirmeden.
Mutluymuş, sevgilisiyle muradına ermekten.
&
Günler, yıllar, su gibi akıp geçmiş, fark ettirmeden.
Sona yaklaştıkça, iyice anlamış, gerçek aşkı özünden.
Acaba Leyla�ya mı, Mevla�ya mı, aşıktı gerçekten.
İyice düşünüp, karar vermeliydi, vakit geçirmeden.
&
Leyla�sına aşıksa, yaşamını Leyla�sına harcamalıydı.
Mevla�sına aşıksa, yaşamını Mevla�sına harcamalıydı.
Ne Mevla�sından, ne de Leyla�sından vazgeçemedi aşık.
Tüm sevgisiyle, aşkları için gönlünde yerler açılmıştı artık.
&
Yaratılanı da sevmişti, Yaratandan ötürü, gönülden aşık.
Aşkının ateşiyle Leyla�sını unuttu, Mevla diye inledi aşık.
Yaşıyor muydu, yoksa ölümüydü, delirmiş miydi, sevgili aşık.
Aşkı için durmadan ağlayıp, çağladı, yandı kor oldu, öldü aşık.
&
O artık kendisi için yaşamıyordu, nefsi ölmüştü, gömülmüştü artık.
Zaferini kazanmıştı, tüm aşkıyla Mevla�ya yolcuydu, ansızın uçtu aşık.
Ruh alemine süzüldü, varlık aleminden sıyrılıp geçti, nice sırlara erdi aşık.
Sırlarını ancak kendisi bildi, sözle ifade edemedi, anlatamadı aşık.
&
Bilemeyiz elbette, neler gelecektir, sevgili aşıkın ruh aleminde başına.
Azıcıkta olsa hissettiklerini anlatabilmek için hep dualar etti Mevla�ya.
M e v l a m, M e v l a m, ya M e v l a m sonsuz şükürler aşkına M e v l a m, dedi.
Artık tüm sözünü söylemişti, daha fazlasını söylemeye gerek bile görmedi.