ÇOCUĞAN
Bu bir geç kalıştır
Akşam duruşlarında
Alna vuran ürpertinin
Direklere benzeyen düzenli
Gizlenik adamında bir kadın
Bir geç kalıştır
Taş kapıdan ürkek bir güvercin
Aşağı sokaklara uçuşan saçlarıyla
İlk akşam vuruşuna kadar
Ardında gizlenir bütün seslerin
Bu koşu büyür elbet
Geçmiş bilinen çehreler sırasından
Açıkça saçları belirir
Bir gözleri bakar
Dudakları gizlenir ağzına
Burada yoğun bir savaştan
İnmek gerekiyor
Taşlarla koşuyu
En yakın sonuna
Örtmeli
Güçleri buğudan atları
Kırbaçlarla
Kavga gider yol uzayınca
Bitirir şarkıyı şapkayla
Şaraba sabahsız
Uzanan ellere
Bir keklik dimdik bakınır
Bir kazanca dokunur aklıyla
Dünya
Sırtına çevrilmiş hamalın
Yorgun kalkışı
Şehrin torbalanmış sıcağına
Kalabalık bir şaldasın
Arkandan bir şovalye gelir
Üzgün ve eski
Zincirlere benzeyen yanlışlarıyla
Tutarsa kolunu özgürlüğüne tutar
Sen savrulup gülmektesin
Dağı anlarım durur kızmadıkça
Dağılır buzlar yolları kesilince
Akla dümdüz
Demir atıp ancak durulan
Sedirsiz taş kapıda
Sevecen gezdirir ellerini
Sürdürür çocuğan çağında
Sürmeli
Sçar ordularını sevgilimdir
Kurar çadırını bir tiyatro kahvesine
altıncı kata bir denize yükselir
Anlatır haftalarca
Telefonda susta duran
Kapıda bir saat vuruşunun önünde
Silahsız duran serçeyi
Sen
Bir şehir açsında çevrilensin
Bu koşan eski ve solgun
Aşkın
İkinci serpilişin bir yüreğe
Tuzaktır adını bildirmek
Ama bir şarkıda geçer adımız
Sahipsiz vuruşuyla İspanyolun biri
bir balıkla yan yana sorulur
barıştıramazsa bizi
denizler adına ne duymuşsa
hepsini çizdirir ve üzgün
bir kalkışla çıkar karşımıza