Akşam..siyahın en koyu olduğu zamandı.
O saatler,duyguların yoğunlaştığı andı...
Sarmıştı mehtabı tül rengi bulutlar,
Deniz masum bir kadın gibi,ama davetkar...
Rüzgar kıyamıyordu okşamayı dalları,
Kuşlar kucak yapmıştı sanki ağaçları...
Ve ben; o an içimdeki senle büyüdüm
Yedi kat göğe doğru sevginle yürüdüm..
Dindi benliğimdeki bütün çırpınışlar,
İçimde bitmesin bu saatler diye yalvarışlar...
Birden ateş yükseldi tan yerinden
Kayboldu mehtap,ayrıldı denizinden.
Sular hırçın,dalgalar sardı her yanı
Rüzgar hırpaladı dalları,ağaçları,
Kuşlar uzaklaştı sığındığı kucaktan
Başka duygular uyandı yepyeni bir zamandan...
Ve ben sensizlikte küçüldüm,küçüldüm
Başlayan yeni bir güne yapayalnız yürüdüm...
.