Beni bu kentin tütsüsü zehirledi
Çoşkun boğuldu gözlerim
Ellerinde bulut tortusundan
O umarsız suskunluğu şimdi tenhaların
Direndikçe direncin kırıldığı nokta
Ah insan ne çok çoğaltıyor kendini
Yoğurup yoğurup acılarla
Ve pelteleşmiş uzuvların sığmıyor
Hiç bir odaya
Bir yerlerde yitti saçlarım
Boncuk tıkırtıları işlerdi bir zaman rüzgarlar
Bir ömürü koydum diğer bir ömrün
Uzunca kıyısına
Keşhaneler uzantısıyla döndü her yutkunuş
&Ki güz izlerinin demir atması bu günlük kederlere&
Oysa yola ellerimde bir gül tarifi çıkmıştım
Gülü hiç duymayan kar fırtınalarından
Ulâma bir anlamsızlık
Tüm ifadelerin çığ düşmesi bütün baharlara
Ve o yok oluşun sonsuz izleri zamanın dokusunda
Ah insan durdukyere adına aşk deyip
Ne çok çoğaltıyor kendini üşümelere
Beni bu kentin tütsüsü zehirledi
Kustum kendi gölgemi tüm ölümlere...