bir ağaca özlem
Çocukluğumdan bir ağaç var hatırımda
Meşe ağacı; ulumu ulu benim on kat boyumda
Koşuşurdu koyunlar kuzular sıcak yaz günleri
Meşe ağacının gölgesinde uyumaya
Şimdi düşünüyorum da: Ne oldu o ağaca?
Beynimi zorluyorum fakat hatırlamıyorum
Hâlbuki fidandı o da zamanında
Belki bir çocuk dikmiştir onu toprağa
Ama büyümüş gelişmiş; dal, dal dağılmış etrafa
Ben bu ağacın gölgesinde çok anılar dinledim
Âlim dedenin ağzından ait olan onun zamanına
Bu ağacın gölgesinde her oturup yattığımda
Yine bir ağacım olsun isterim sır vermeyen
Anlatacaklarımı esintileriyle dinleyen
Sevinç ve dertlerime ortak olsun derim
Bu nedenle her yıl bir ağaç dikerim.
Bana da önemsiz gelirdi ağaç dikmek çocukluğumda
Fakat sonraları değerini anladım bir fidanın
Hayatlarını kurtarıyordu insancıkların
Oksijen veriyordu onlara hem de bedavaya
Çocuklarım! Sizle çabuk anlayın değerini ağacın,
Kazıyın önemini kafanızın anlayan tarafına.
Her diktiğimiz ağaç göremeyeceğimiz bir gelecekte
Hayat verecek çocuklarımızla torunlarımıza.
İsmail KARANFİL