SABAH İÇİN SON SÖZ
Bahçeydi yaşamım
dedi kadın
onun
sesiyle uyandın
sabahın sisine karışan
soluğundan
uzak
bundan
sürekli değirmen düşü
göçler için
çocukluk
suların taştığı
kırda
çeşme
şimdi ve burada olmanın
yükü
andığın
yorgunsun
sonrasız günlerden
birine uyanmış
yağmurlu gecenin
kuş ve böcek sesleri
evlerin kırında
unutmuş olmalısın
yağmurla ıslanmış
geceliği
o ıslaklık
böyle sabırsız
geçmiş arayışı
görmeyi umduğum yüzün
uysal
sevişmelerin akşamla
bahçede
unutamadığın soluğun
kolların
bahçe ve
unutulmuş
değirmen
düşünde büyüyen
sesinle
dağılan toparlanan
günlük
sahibinden uzak aklın
şimdi
suya inmiş
arıların sesiyle çağırıyorum
düşüme girmiş meleği
gel ve bitir
bende unuttuğun günü
yüz
gözlerimde uyuyan okyanusta
arın ve arıt
yoluma çıkan gizi
sev, acıt
sesime sinen sislerde
bulduğum korkuyu
uzak kaldığım yollara in
bekle
beklediğin yerde bulduğun
polenlere sun
uykunu
seslen
bende çoğalan müziğe...
uyanmalısın
uykun
sende arınmayı öğrensin
çoğalıyor gün
çayı demle
güzellik sensin
duyduğun ses
senin
bilmelisin...