Konmaz oldu bülbül gülün dalına
Gönlümün bağına bir su veren yok
Yaprak hasret kaldı dost kelamına
Yel bile esmiyor gelen, giden yok.
Vazgeçtim bahardan, çiçekten, bağdan
Gel gör ki, kapanmış yollarım kardan
Yıkılası dağlar, kalksa aradan
Bir umut, bir ışık, bir soranım yok.
Yoruldum, usandım, yüzüm gülmüyor
Sevilmek nasıldır, kalbim bilmiyor
Engin bu ellerden çekip gidiyor
Gitme, kal benim için, diyenim yok.