Ateş saçan bakışlarından belliydi
senin, sonunda beni yakacağın...!
Zannetmeki sana aldandığımdan bu yanış...
Hani, her çocuk dokunup yanmıştır ya,ateşe..
Büyüklerinin bütün telkinlerine rağmen...
Aklındaki,içindeki o boşluğu doldurmadan
tatmin olmaz,ikna edemez ya kendini insan...
Senin anlayacağın, bu sana bir sitem değil
Çocukluğumdan kalma bir alışkanlık sadece...
Bu bir isyan ve itiraz değil yakanın yakıcılığına...
Sadece bir itiraf, gönül ve aklın su gibi akıcılığına...
Ama artık feryat edip ağlamıyorum çocukluktaki gibi
Çünki ezberledim acıların,yanmaların her türlüsünü
ve öğrendim artık, ateşin amacının yakmak değil
yaşamak iken, yaktığıyla bilmeden intihar ettiğini...
Oysa yanan değil, yakan yok olur her yangının sonunda...!
Geriye kalan küller de yananındır,göğü saran duman da...!