Kayıp Kentin Çocukları
mevsimler aylar yılar kayıp gitti avuçlarımızdan. hasretlik özlem ve bitip tükenmeyen bir ayrılık ta sinemizde.sırtımız dünyaya dönük yol bekler dururuz bu kayıp kente. ellerimizi uzatıyoruz daha ötelere, amansız gecelerde. belli belirsiz sancı başlar yüreğimizin ta derinliklerinde. kayıp zamanlarda uçup giden uçurtmanın, hayaliyle büyüdük senelerce. gider olduk derin alemlere. bu hayat dediğiniz bizim için bilmece.ne zaman bir uçurtma görsek içimiz ürperirdi ve dalıp giderdik başka alemlere.hayatı hep uzaklardan izledik. çünkü biz kayıp kentin çocukları idik... hep telaşlı ve esmer bir gülüşümüz vardı bizim. sevda nedir hayal nedir iyi bilirdik ama derdimizi kimseye anltamazdık. utanırdık. çekerdik sineye. yıldızlar yoldaşımız ve dert ortağımız idi. anlatıp dururduk karanlık geceye. sözcükler dilimizde düğümlenir ve gözlerimiz nemlenirdi. anlatamazdık anlatamazdık işte kimselere. çünkü kayıp şehrin çocuklarıydık biz...