Ne Varsa Yokluğunda Öğrendim
Yokluğunla büyüdüm..
Siyah beyaz fotoğrafın,
Kırık bir pencereden bakıyordu bana..
Hayat denilen oyunda,
Sensiz yaşamayı öğrendim..
Sensiz koştum kırlarda..
Terledim,
Buz gibi sular içtim üstüne..
Hastalandım,
Sen bakıyordun
Tozlu çerçeveden bana..
Küstüm çoğu zaman insanlara
Hayır!
Mızıkçı bir çocuk olmadım hiç..
Sadece sensizdim..
İnsanların yalanlarına,
Sensiz dayanmayı öğrendim..
Sana sarılamadım doya doya..
Bir hasrete mahkum edildim hep..
O sıcacık kucağın olmadan,
Soğukların acımasızlığını öğrendim..
Düştüm en dibe..
Ellerin olmadan kalkmayı öğrendim..
Hayatın adaletsizliğini,
Sen giderken öğrendim anne..
Karanlıktan korkmadım hiç,
Yalnızlık ürkütmedi beni..
Ben en çok sensizlikten korktum anne..
Biliyor musun?
Annesinden dayak yiyen çocuğu bile
Kıskandım zaman zaman..
Belki benim gibi renkli misketleri olmadı,
Uzun saçlı oyuncak bebekleri yoktu,
Cepleri şekerle dolu değildi belki..
Ama ben de sensizdim anne!
Bilemezsin, zordu sensiz yaşamak..
Sana kızmıyorum anne..
Sitem etmedim bir kere sensizliğe..
Biliyorum benimlesin,meleğimsin..
Sağ omzumdaki ağırlığım sensin..
Ne bileyim işte..
Ama sitem değil,bil;
Sadece seni çok özledim anne...