üzgünüm...
ayaklarımı yerden kesen rüzgarına kapılıp uçtuğum için...
ardına kadar kapılarımı güvenipte açtığım için..
çocuk gibiydim;
bilemezdim savaşmadan önce hileyle yenilmeyi..
hoşgörüsüz yüreklerde kendimi büyütmeyi..
düşe kalka nasılsa hayatı öğrenirim sandım..
ellerimle o yüzden ellerine hesapsız uzandım.
ne zaman hüzün bulutlarında kalsam...
çekiyordu çünkü beni ellerin ..
ah!!öğrendim ki aldandım...
şimdi inmem gerek susmaların durağında..
çığlıklarım duyulmuyor ki çaresizim.....
düşmek üzereyim kaldım askıda...
tutan yok ki ...sensizim..