Hayatın köşelerini saymaktan yorulmuştum
Ellerine ihtiyacım vardı
Küçük esmer ellerin gözlerimi kapamalıydı
Cevabı olmayan sorular sordum yokluğuna
Pencerelerdeki ışıklar neye işaret,
Neler oluyor o odalarda,
Hangi his yaşanan ana minnettar kalıyor,
Bedenler neden huzursuz,
Bir terslik yok mu sence de?
Bu şehir neden şuursuz?
Haklılığın tartışılmaz
Sahte mutluluklar gerçeklerine yeğ tutulur bu şehirde
Mecbur kılarlar bakışlarıyla, yalandan alkışlayışlarıyla
Kimsesizlikler kalabalıklara maruz bırakılır
Her duruş, yer yer dokunuş vicdanlara tabii durur
Peki ya yokluğun?
Dur! Ben söyleyeyim sana
Zamanı cüzdansızca harcar yokluğun
Bedavadır nasıl olsa
Yeni doğmuş tay gibi ayaklarının üzerinde durmaya çalışırsın
Görüp göreceğin en fazla yardım, birkaç umursamaz yalayıştır.
Benden geriye sensizlikten başka bir şey kalmaz
Hiçbir zaman doğmayacak çocuğun sancılarıdır yokluğunun armağanı.
Yelkovansız saatiydim yokluğunun
Hiç gelmeyecek o zamana kuruldum
Ve bir gün…
Sensiz doğan güne sövdüm
Sessiz çığlıklarımı gönderdim boşluğuna,
Kimsesizliğime,
Sensizliğime kafa tuttu ruhum.
Yokluğundan geriye kalan binlerce soruyu gömdüm.
Her başlangıcı bitişim gördüm
Ve…
bilinmezliğin kudretini gördüm.
'hayat' dediğim tanrı, tüm bilinmezlerim cebinde
Köşede beklerken göründü
Lütfen diyen adımlarımı üzerine sürdüm
Çaresizliğimle gururlandım
Sana atılan her adımda durulandım
Hayat geleceği fısıldadı kulağıma
Korkma! Yarım kalmayacaksın bir daha
Tam olarak doğacaksın
Diğer yarında var olacaksın
Ve hayat dedi ki:
Herkeste herkesten bir şeyler kalacak
Gitgide çoğalacak insan
Bir başkası olacak
Herkeste herkesten bir şey kalacak
Gitgide azalacak insan
Bir başkasının olacak