Hüznüm yalnız değildi!
oltasına takılı olan sabit ve sakil
gölgesine iğnelenmiş olan, duru ve buruk
kıyaslanamaz palavralarla beraber hüzündü...
ardımda kaldığında sen!
Ve ben her gece hecesine kadar
kırık harflerimle düzeltmeye çalıştım dilden düşenlerimi
kendime, kendim sarıldım!
yüzü astarından pahalı olsa da cezalarım,
benimdi!
bir kez daha bendimi aldatmadım...
artığımda kaldığında sen!
-Yağmur- dedim geçtim, sele uğrasa da kapım
sarı mutluluklar biriktirmiştim senden gizli vakitlerde
onlara sığındım!
ıskalanmış hedeflerde pusuya yattım, vakit bilmem kaç?
keza,
tez ağarınca gün, zafer doğuramayacağımı anladım!
Ama hala hüznüm yalnız değildi
-ait ve -dair sana postalanmıştı...
.