Eskiden gülmek yakışırdı gözlerime
Gözyaşlarımda bile gülümsemenin tadı vardı
Şimdi ise
Ağlamayı unutmuş yüreğim
Asla diyor sevgilere
Meğer ne ihanetler görmüş gözlerim
Ne acılar biriktirmişim
Geç de olsa anladım hayatın yüzsüzlüğünü
Sevmelerin asılsız
Sevenlerin olmadığını…
Bir söz takılı kalmış eskilerden aklımda
Kapını kapattığında yanında kalandır dostun…
Kapım her çaldığında
Anladım gelmeyeceğini
Beni ağlattığında öğrendim
Yürek kafesinin boş olduğunu
Evet, artık ağlamıyorum sensizliğe
Unutulmuş bir gülümseme kalsa da dudaklarımda
Tuzsuz bir yemeği yer gibi yaşıyor
Sert rüzgarların ilik kesen nefesinde soluyorum
Üzerime son kez gün doğana dek
Bana armağanın olan
Kırıkları kanayan bir kalp ile yaşayacağım…
Yalan dünya
Sana asla
Asla inanmayacağım bir daha…