Çocukları toprağa kapandıkça
Ülkemin ağaçları
Özsu yerine kan damıtır
Yapraklarından.
Pas renkli kül dökülür üstümüzü
Her gün yeniden yaratılır
Yeniden kıvılcım çakar
Bilip de yüz yıllarca unuttuğumuz
Arı bir alevdir özgürlük
Tepeden tırnağa kök kesilince
Yaslanır yaslanabildiğine zaman
Bedelini öder yiğidim
-Yaşamı sevmemekten değil
Şiddete boyun eğmekten utanır-
Ağacı budayana
Öfkesini fırlatır
Öbür adı yaşamdır korkunun
Korku yalnızlığı içermiş
Acımız eyleme dönüşür
Arı insanın kanatlarında yansıyan
Acımız toprağın bel kemiğinde
Ölüme yaklaştıkça ayırdedilen
Tanrı soluğu tüter içimizde
Uzar güneşine dallarım
İnsanı, çamuru ve rüzgarıyla
Son özgür insan soluğu