Hep aynı oyunun karakteriydik
Aynı sahnede karşılaşırdık
Aynı heyecanla başlardık
Aynı öfkeyle ayrılırdık…
Geceleri başkaydık
Sabahları bambaşkaydık
Yüreklerimiz titrerdi
Kavuşma anlarının heyecanı
Ayrılma anının öfkesiyle kapatırdı perdesini
Hiç anlamayan gözlerimizde…
Sanırım aynı tiyatronun baş kişisi
Aynı oyunun prensesiydin
Ben ise hep kapıcının oğlunu oynuyordum
Yalancı bir sahnenin soğukluğunda
Hep gözlerine ağlıyordum…
Ben garip bir çoban oluyordum
Sen ise şehirli güzel bir kız
Suskunluğuma doyamıyordum
Hep aynı terane
Koyunları kuzuları kaçırıyordum
Gözlerine hep gözlerine dalıyordum
Ufku bir türlü bulamıyordum
Yine başa dönüp ağlıyordum…
Bazen sahnenin ortasında repliklerimi
Bazen hareket etmeyi unutuyordum
Çünkü seni düşünürken konuşmamaya
Seni düşünürken hareket etmemeye
İnan bana bir tanem çok alışıyordum…
Hep aynı sahnede çıkacaksın karşıma
Ama roller hep farklı olacak
Hep başka gönül derdinde olacaksın
Ben ise hep sana aşık kalacağım
Hiç tükenmeyen bir telaşla
Hep o rolü almaya çalışacağım…
Yine olmayacak biliyorum
Aynı heyecanla geleceğim tiyatro salonuna
Aynı terane dönecek yine salonda
Biri elini omzuna atacak
Bozulacağım
Sus bakma köylü çocuğu diyecek içimdeki
Gözlerimi kapayacağım
Gönlümü tutacağım
Göz yaşlarım akmayacak
Acıyla haykıramayacağım…
.