Özgürlük benim için vazgeçilmezdi hep.Ama artık nedense tat vermiyor.Kuşlar gibi hür olduğumu hissettiğim anlarda bile...
İlk kez uçağa bindiğimde, nefesim kesildi..O kadar güzeldi ki manzara..İşte dedim, işte özgürlük bu..Ama aslında değildik.. bir kafesin içinde (uçağın) , tanrının yarattığı güzelliklere imreniyorduk sadece..tıpkı hayat gibi...
İçinde hapsolduğumuz bedende, Allah'ın nimetlerinden haz alırken hissettiğimiz gibi..neden dedim, neden? Neden nankörüz biz insanoğlu bu kadar..Düşünebildiğimiz için, farkındalıklar yüzünden..O zaman, asıl istediğimin sakin ve dingin bir hayat olduğuna karar verdim..Sadece huzur...