Sıcak bir '' Elif '' dokunuşuydu insan.
İnsanda hissetmek kendini,
başlangıçtan sona dek.
Sonunda başlangıcı insandı.
Hüzün ve ahengin gizine tek hece;
...'' BE ''n derken tükenmekti kendinden.
Uzakları anlatamaz çocuklar.
Bildiği bir yakınlık vardır duyumsadıkları '' TE ''klikte.
Bir harf arası kadar çoklukları türenendi içlerinden ''SE''ssizce.
Derin boşlukta ki iz, kalbe yüklü bir '' HA ''cimdi.
Masal tadında yaşam, süregelen zamandı uykuda.
Ve uyanır uyanmaz hatırlanan.
İçinde yaşanılan düşünce kurgusu son dizelere dek gülümseyişti.
Bir '' HI '' dırallez sabahına açmak gözleri
ve bir hızır selamından titreyen '' DAL '' biliyordu köklerinde ki gücü.
'' ZEL'' zele kopsa yıkılmayan ağaç yersizdi köklerinde ancak değildi zelil.
'' RA'' belirirdi içten güneş ışınları gibi.
Ra güneş tanrısı.
Yaratandı. Rab'tı.
Duyabildikçe gönülden rabitaydı.
Olmanın içinde ki '' ZE''min, durabildikçe kelimede,yüreğinde emindi.
Bir his '' SİN'' er gibi bilinendi.
A ''ŞİN'' aydı herşey.
Şimdiki zamanın bölünmesinde bütünlenen aydınlık.
Kelime; kendini kendinde okuyan iç '' SAD'' rımızda,
sadeliğe açılan sayfalarda ki öncelik.
Ve bilmek; satırlara sığmaz düşüncenin özü,sevgiyle sadırlarımızda içtendi.
Üs''DAT'' bakışında ki ayrıntı, üstünlük sağlıyordu kalpten bir duyuşa.
Dokunabilmenin ''TI''lsımı bir harf arası kelimesiz izlenen gizdi.
Derin bir '' ZI''tlık vardı kelimenin içinde kendine ayrı düştüğün.
Henüz duyumsarken ancak bütün bir ''AYN''lık yansıyordu hecelerken zamanla kalpten kendini.
Aynıydı herşey.
İz düşümünde tüm zıtlıkların,ayrı ''GAYN''rıların içinde ki belirtide.
Baktığında başkalık, içerikte bir eda,gözgöze gelişinde ki eza aynı renkti.
Bir alemdi harflerde hecesiz kalmak.
Duyuşta ki gayba kaybolmaktaki anlam kendini bulmaktı ecirde.
Alacakaranlıkta ki kelimede bütünlenen öz kavram duyuşun ışığıydı.
Bir '' fE'' cir saklıydı kalpte en aydınlıklar için.
Bir '' KAf'' derinliğinde ki bilgi, kafiydi herşeye.
Duyumsanan kafiye denkti, '' KE'' fildi kelimede.
Özde ki fiilde mana, bir an''LAM'' ekiydi zamanla oluşan kelam.
'' MİM'' dokunurdu kalbe.
Gülümseyişte duyulan başka bir his,ses imgesinde bilinen.
Ve '' NUN '' sessizliğine bırakmak kendini, o'nu verirdi içimize.
O her ne ise içrede beliren bendeye.
''HE''rşye bırakmak kendini fendini hissetmekti herşeyden öte.
Aşkın ''VAV'' harfi tavaf ediyordu kelimede.
Varoluşta ki kudret; '' YE'' tkiydi, yeterliydi katrede.