olurda bir gün
ömrünün ve umudun o kırılgan çizgisinden geçerek
nicedir boşluğunda kimsesiz rüzgârların
acı çığlıklar attığı
ağaçları rüzgârından utanan mahzun bir korulukta
alnında mavi bir serinlik
ve dilinde beyaz bir ıslıkla
yüreği kor eden o sevdayla yaşamak
yaşamak var ya
ölümden üstün
lakin acıdan büyük olmasa da
yaşamak inadına
sevgisizliğin kol gezdiği şu koca dünya da
yaşamak gerek ki
sahipsiz kalmasın sevdanın türküleri
diyen bir kalemin dizelerini
boş mezarının taşında
görürsen
şaşırma.