İçimizde kelepçe oldukça dünya kararsa şaşmak
Timsahın gözyaşları çorak toprakları sulamakça
Her insan inatla saklanır yenidünyada güneş doğarken
O zaman konuşur liderler halın akıllarına
Güneş sabah doğarken der ki: Geriye bakma ileriye bak!
Yüz yıl ötesini yalnız ileriye bakanlar görür
Ne yazık ki biz bütün bir yıl çiçek yetirdik ama bir ay bile göremedik
Her söylenen sözü altın sandık
Ve hep duyduğumuza inandık okuduklarımıza değil derken
Yenidünyada en çok gerekli olan düşüce okulunu açmadık
Düşünce okulu açılsaydı filozof, bilge ve lider yetiştirilecekti
Olmadı üstünde insan olan ama içinde insan olmayan insandır
Oysa biz üstünde çul olmayan insan düşündük yenidünyada
Özü sözü doğru insan olmayınca her şey bir başka olur
Nitekim öyle oldu ve her bakan insan kendini usta sandı
Böylece her insan hatasını göremez oldu ama halkın gözleri görünce
Liderler ilgi duysaydı yenidünya güneşi bir başka ışık saçardı
Ne yazık ki o güneşten yoksun kaldık
Sonuçta her insanın kalbi katılaştı
Timsahın gözyaşları çölün ancak feryadı oldu.
Şimdi halkın gözyaşları kendi kalbine yağan yağmur bile olamadı
Kefenin sırrını bile çözemediğinden yüz yıl ötesini görebilen gözler edinemedi
Diyorum ki: Karanlığın sayısız gözü var ama aklın gözü bir tanedir
O öyle bir göz ki, insan aklının penceresidir