Oturup bir ağaç altına,
Yaktı içinin mangalını...
Ciğer, böbrek,
Hele de yürek!
Mezesi şiir, şarkı
Âh edip inledi sabaha dek.
Sevdiği ne zâlim kızdı!
Yoktu onun da ötekilerden farkı.
Sabaha doğru içini bir serinlik kapladı...
Artıları, eksileri hesapladı,
Lüzumsuzluğuna kızdı,
İçip içip sızdı.
Uyandığında,
Abesle iştigali bırakıp,
Son verip 'ay! 'a 'vay! 'a,
Bu dünyaya
Eser bırakmaya karar verdi.
Bir ağaç, bir kitap, hayırlı bir evlât,
Ya da hepsi birden.
Doğru yolu buldun işte be adam!
Çık git bu şiirden!
(10.Mayıs.2004)