Bizim oralarda eskiden bir ev vardı,
Köşe başında.
O evin ikinci katında, kim bilir kaç yaşında,
Bir teyze yaşardı.
Pencerenin önünde, elinde tesbihi,
Sokağı seyrederdi.
Onun uğuruna inanırdım;
Her sabah bana hayır dua ettiğini sanırdım.
Onu sadece işe giderken görmek bana yetmezdi;
Dönüşte göremezsem içim rahat etmezdi.
Her bayram ona gitmeye niyet ederdim,
“Bu sefer mutlaka gidip elini öpeceğim “ derdim,
Sonra cesaretim kırılır, vazgeçerdim.
Utangaçlik başa bela;
Bir bahanem olmalıydı, kurbanda et götürseydim mesela,
Hoşuna gider miydi?
Pişirir, yer miydi?
İçimden hep alıp bir akşam udumu,
Kapısını çalmak,
Aşkımı, derdimi umudumu,
Ona şarkılarla anlatmak gelirdi.
Bir gün o pencerede başka bir yüz belirdi.
Adam mutlaka oğlu falandı
Şimdiye kadar nerelerdeydi? Bu ne işti?
Vefa denilen şey galiba yalandı.
Bir kaç gün ev dolup taştı, ışıklar yandı,
Anladım ki o çok uzağa gitmişti.
Evi başkaları tuttu,
Mahalle onu üç günde unuttu.
Bense
Oradan bir daha geçemedim nedense.