Adamın yine huysuzluğu tutmuş,
İnsanlığını adamakıllı unutmuş.
Öfkeyle çıkmış bir kere yola,
Zulmediyor sağa sola.
Sen, mazluma merhamet eden
Zalime neden kızıyorsun?
Görünen yalnız beden.
Biraz yakınına git,
Yardım isteyen ruhun feryadını işit.
Dinle bak ne diyor:
“İnsanlar! Sesimi duyun!
Öfkemde gizli olanı okuyun.
Eskiden ben de sizin gibi
Gülücükler saçıyordum,
Bana yaklaşanlara
Kalbimi açıyordum.
Ama siz!
Söz birliği etmiş gibi hepiniz
Sevgi çiçeğimi soldurdunuz,
İçime nefreti doldurdunuz.
Basmadınız bağrınıza,
Öyle hasretim ki sevgi çağrınıza!
Beni de aranıza alın,
Ne olur bir yere gitmeyin!
Hep yanımda kalın! ”
Uzatabilirsen ona dost elini,
Düşünmeden bedelini,
Üstünüze hemen rahmet yağar.
Korkma, şefkat dolu kalbine o da sığar,
İnsan yardım isteyeni nasıl kapıdan kovar?
Biliyorsun, cennette
Herkese yer var.
(Kapılar kitabından)