Evimden karlı dağlar görünür Niğde'de
Baktıkça hüzünlenir, efkarlanırım
Sığmaz bu dağlara kaderim, sığmaz
Dayanılır dert değil bu Tanrım
Niğde bir taş yığını, toprak yığını
Bir gök var burada denize benzer
Ben denizlerin aşığı adam
Bana uzak denizler
Evimizin önünde pazar kurulur her hafta
Ben ecelle can pazarlığındayım
Günlerimi aydınlatan güneş değil
Karanlık gecelerin en karanlığındayım
Gönlümde eser rüzgarları Niğde'nin
Bir gariplik çöker üstüme her akşam
Düşündükçe ağlamak gelir içimden
Ağlayamam
Penceremden kimsesiz mezarlar görünür
Ve karşıda ağaçlar içinden tren yolu geçer
Sahillere, sahillere doğru trenler
Dolu dopdolu geçer
Velhasıl bir garip adamım ki Niğde'de
Ömrümüm otuzuncu, evimin beşinci katındayım
Sormayın günlerimin nasıl geçtiğini
Başka sefere anlatayım.