Bir ışık yanıyor ortasında zamanın
Rembrand'dan kalma bir eski resim bu deniz
Şimdi bütün güzellikler köhne ve yalan sensiz
Çaresiz otlar gibi üzerinde dünyanın
İşte en uzak olduğumuz yerlerde seninleyiz
Rembrand'dan kalma bir eski resim bu deniz
Bir gül büyür ufukta tek başına, mağrur
Yanar uzakta, yanar gözlerin ışıklar misali
Başlar ayrılık gecelerinin en güzel hali
Ki hala kıyılarımıza çarpar durur
Aydınlığında yıkanmış dalgalar besbelli
Yanar uzakta, yanar gözlerin ışıklar misali
Aydınlanır karanlık mağaralar ansızın
Bir şafak söker güzelliğinden gece yarısı
Sarar benliğimizi birden o kalp ağrısı
Duygulu ellerin süsler rüyalarını aşkın
Ellerin ki dudaklarımın bitmeyen şarkısı
Bir şafak söker güzelliğinden gece yarısı
Denizler düşünürüm, gemiler düşünürüm seninle
Durmadan çarpar bordamıza dalgalar
Küpeştemizde soluk bir fener yanar
Işırken karşı sahiller gözlerinde
Gideriz çirkinliklerin bittiği yere kadar
Durmadan çarpar bordamıza dalgalar
Durur zaman bir taş düşmüşçesine denize
Karışır yosun kokularına bir gül kokusu
Kulaklarımızda denizin dinmeyen uğultusu
Yaşadığımız biraz benzer öldüğümüze
Ve akışında güzelliğin hiç ölmemek korkusu
Karışır yosun kokularına bir gül kokusu
Sen uzaklarda yanıp sönen o ışık
Sen gül benzemeyen başka güllere
Orada ne keder, ne gece, ne karanlık
İnsan bu dünyada seni sevmesin bir kere
Sen gül benzemeyen başka güllere
Sen kurtarıcı, sen gemilere yol gösteren
Sen ey uzak ışık aydınlatan geceleri
Ey gül, ey şafaktan güzel akşam üzeri
Sen her yerimize ayrı bir haz veren
Eşsiz güzellik sen, ay ışığı, deniz feneri
Sen ey uzak ışık aydınlatan geceleri
.