Sallanan Mantık
birinci çoğul şahıslar gördüm
tekilliğini kaybetmemiş
sana yalnızlığımı sundum
kalabalıklardan biriktirdiğim
ikircikli halini de sevdim
ve küçük ayaklarını
dokunmadan kusurlarımıza bir gece
kuşanarak kılıcımı
öldürmek istedim
ikimizden birini
hep biraz çatlak dudakların vardı
öpemedim hiçbirini
karların arasından çiçek açtığını da gördüm
eskimiş bir umut çöreklendi içime
kendimi parçalara böldüm
seni atsam çok eksilecektim
masumiyetim yer çekimine uyacaktı
saklanmıştım hücrelerine
seni atsam
kulaklarım kirli sözcükler duyacaktı
eğri duruşunu da sevdim
ve omuzlarını başına doğru çekişini
mavi bir günde
unuttuklarımı hatırlatmaya geldin
işleyip içime
işleyip içimi
başka bir boşvermişliğe gittin sandım
sen hep aynı yerde duruyordun
anladım
cevaplarında yalvaran sorular gördüm
gözlerimle susturamadım onları
giyindiğin kapalı bir hayattı
sen seç(me) miştin
mutsuzluğu hayal ettiğini düşündüm
gidişimi iple çekerken
sallanan mantığın
yine de sevdim son bakışını
ve ' beni hep sev' diyemeyişini
30 Nisan 2008