Bağırırlar şaire:
"bir de torna tezgâhı başında göreydik seni.
Şiir de ne?
Boş iş.
Çalışmak, harcınız değil demek ki..."
Doğrusu
Bizler için de
En yüce değerdir çalışmak.
Ve kendimi
Bir fabrika saymaktayım ben de.
Ve eğer
Bacam yoksa
İşim daha zor demektir bu.
Bilirim
Hoşlanmazsınız boş lâftan
Kütük yontarsınız kan ter içinde,
Fakat
Bizim işimiz farklı mı sanırsınız bundan:
Kütükten kafaları yontarız biz de.
Ve hiç kuşkusuz
Saygıdeğer bir iştir balık avlamak
Çekip çıkarmak ağı.
Ve doyum olmaz tadına
Balıkla doluysa hele.
Fakat
Daha da saygıdeğerdir şairin işi
Balık değil, canlı insan yakalamadayız çünkü.
Ve doğrusu
İşlerin en zorlusu
Yanıp kavrularak demir ocağının ağzında
Su vermektir kızgın demire.
Fakat kim
Aylak olduğumuzu söyleyerek
Sitem edebilir bize;
Beyinleri perdahlıyorsak eğer
Dilimizin eğesiyle...
Kim daha üstün, şair mi?
Yoksa insanlara
Pratik yarar sağlayan teknisyen mi?
İkisi de.
Yürek de bir motordur çünkü
Ve ruh, onun çalıştırıcısı.
Eşitiz bizler
Şairler ve teknisyenler.
Vücut ve ruh emekçileriyiz
Aynı kavganın içinde
Ve ancak ortak emeğimizle
Bezeriz evreni
Marşlarımızı gümbürdeterek
Haydi!
Laf fırtınalarından
Ayıralım kendimizi
Bir dalgakıranla.
İş başına!
Canlı ve yepyeni bir çalışmadır bu.
Ve ağzıkalabalık söylevci takımı
Değirmene yollansın dosdoğru!
Unculuğa!
Değirmen taşı döndürmeye laf suyuyla!