Günlerce oturup durdu yabancı bir tarlada, bütün o zaman boyunca
Kimseler görmeden tırmanıp o çıplak incir ağacına
Bir yaprak ya da bir kuş olma duygusuyla
Bakmayı düşündü yükseklerden dünyaya,
Fakat hep birileri geçiyordu yoldan
Ve yapamıyordu düşündüğünü.
Bir akşam alacakaranlığında dikkatle baktı etrafına,
Kimseler yokken tırmanmaya başladı en yüksek dala.
O zamandı çalılıklar arasından sesler duymuştu:
“Ne yapıyorsun orada? ”. Ve yanıt vermişti:
”Bir incir, en tepede son bir incir var” demişti.
Kırılmıştı dal. Kaldırmışlardı O'nu topraktan. Yumruk yapmıştı sağ elini.
Zorla açmışlardı parmaklarını, bir şey bulamamışlardı avucunda.