Yazamıyorum hiçbir şey güzelliğe dair.
Sevinci unutup hüznü yazmaya çalışıyorum bu yüzden her daim.
Ama bu dünya öyle zalim ki daha başlamadan bitiriyor hayallerimi.
Aklımda bir şiir var.
Üstünde yıldızlar, gökyüzü, altında çağlayan ırmakları olan bir şiir,
Ama yazamıyorum.
İnsanlar geliyor aklıma en acı yüzüyle,
Onları unutup bir şeyler yazmaya çalıştığımda ise umursamaz, acımasız, cahil bir hal alıyorum.
Hayatımda tökezlediğim ilk anda kendimi yerde çamurun içinde buluyorum.
Yazamıyorum,
Yazamıyorum seni bir kâğıda
Kendimden utanıyorum belki.
Böyle bir dünyada onca aciz insanın arasında,
Asık olma lüksüne kapıldığım için utanıyorum,
Askı bile yazamıyorum umursamaz olamıyorum.
Dost bir beyaz kâğıda bile düşman bakıyor gözlerim,
Asık olduğum sahne bile yetmiyor bana,
Daha yeni tomurcuklar açarken koparıyor dallarımı bu dünya mani olamıyorum.
Sevemiyorum, Ağlayamıyorum, Gülemiyorum, Yazamıyorum.
Aydınlatmaya çalıştığım dünyanın karanlığına boğuluyorum