Hayat o kadar güzel değildir buğulu bir camdan bakıldığında
Ve seni sevmek buğulu bir camdan bakmaktır hayata
Buğulu bir camda seni seyretmektir bendeki tuhaf duygu
Sevgilinle kol kola yürürsün hayat yolunu
Bilmezsin orada bir yerlerde platonik bir ben olduğunu
Utangaçtır ellerim
Ne camın buğusunu silmeye nede camı açmaya vardır yüzüm
Beklerim umutsuzca sevgilinin seni terk etmesini
Oysa bellidir oyunun başrolleri
Ben ise buğulu camın ardında figüran bile değilimdir
Buğulu bir camdan sana bakmak gözümde büyütür seni
Yüzünü seçemeden biçimlendiririm zihnimde
Ve sevgilin yerine hep kendimi koyarım masum hayallerime
Seni sevmek buğulu bir camdan bakmaktır sana
Buğulu cam kalkandır gururuma
Göremezsin tanıyamazsın beni
Oysa bilsen söz vermiştim kendime
Kimseyi böylesine platonik sevmeyeceğim diye
Ama gönül anlamıyor bu tehdit dolu laflardan
Anla artık kalbim
Yoruldum bu platonik aşklardan
Ne güneşten hayır var bana ne aydan