Yazmak varmış kanımda,
Karalamak istiyorum defterime her ne olursa.
Oysa çok kötüdür yazım.
Ama engel değil bu yazmama.
Aslında ilk başlarda zorlanırdım.
Yazacak hiç bir şey bulamazdım.
Öğretmenimin verdiği kompozisyon ödevleri bile baş düşmanımdı.
Şimdi ise hâkim olamaz oldum elime,
Ben susuyorum o yazıyor ne varsa.
Kendimi tanımazken ben, kendimi öğrenir oldum kalemimden,
İşte ben buyum dedim kendimi anlatan mısralarıma.
Yaza yaza öğrendim aşkı, hayatı, sevgiyi, nefreti.
Ve yaralarımı gizledim yazılarıma.
İlk aşkımı anlatırken bir tebessüm kondurdum.
Karamsar hallerimde ise sivrilttim kalemimin ucunu.
Aşkı anlatırken bakışlarımı gizledim.
Hayatı ise penceremden göründüğü gibi yazdım defterime.
Ben yazmayı öğrendiğimde Ali bak lar Oya gel ler vardı hece defterimde.
Şimdi ise sevinçli, karamsar, platonik, neşeli binlerce kelime,
Kimileri çoktan yazıldı bir yazıya,
Kimileri ise bekliyor hala yazılacağı günü.
Ben ise silip atmıyorum artık dünü bugünü.
Ne varsa kafamı kurcalayan,
Yazıyorum defterime çözüm aramadan.
Yazıyorum artık;
Descartes'ın düşündüğü,
Da Vinci'nin çizdiği,
Pollyanna'nın güldüğü kadar,
Yazıyorum, öyleyse varım kendim kadar.