Duydum ki; yeniden bir yuva kurmuşsun Ay yüzlüm, güneş gülüşlüm. Çok çok uzaklara gitmişsin. O kadar yıkıntının üstüne kurduğun sarayında mutlu musun? Kafanı yastığa koyduğunda uyuyabiliyor musun? merak ediyorum. O kedi yavrusu gibi bıraktığın yavrumuz büyüyor. Sana ve hayata inat, onda öyle bir mücadele gücü var ki; hayatımdaki en güzel şey . İşten gelir gelmez tüm zamanlarımı ona ayırıyorum, bana doğru koşuyor, baba diyor, geciktiğim zaman eliyle koluyla beni dövüyor
sonra yanaklarımı öpüyor, elimde tutup beni gezdir dercesine dışarı doğru yürüyor.
Onda öyle bir sevgi açlığı var ki ; bu ana eksikliğinde kaynaklanıyor..
Düşün bir kere, bu tablo üç kişilikte olabilirdi. Sen, ben ve kızımız, her birimiz bir elinden tutar
havaya kaldırır, biraz sallar, tekrar yere indirirdik. Birlikte dondurma yemeğe gider, çocuk bahçelerine, parklara gider, mutluluğumuza mutluluk katardık. Bir lokma bir hırka ile de mutlu olurduk. Kader utansın. Olmadı işte. Ne çok kadın vardı ki ; senin elinin tersiyle farkında olmadan ittiğin nimetlerin kırıntısını arayan.
Çocuk bu ilgi istiyor, sevgi istiyor buna bir ana lazım diye senden sonra kızımıza bir anne adayı aradım. Bu sefer dış güzelliğe bakmadım. Senin gibi çok genç olmamasına dikkat ettim. Huzur arıyordum, güzelik değil, sütten ağzım yanmış yoğurdu üfleyerek yiyiyordum, nerden bilebilirdim ki kader ağlarını örmeğe devam ediyordu..
4.5.09 Bad Hersfeld