Bir yaz, bir eşek, yavru doğurmuştu.
Hamur�unu, eşek�le yoğurmuştu.
Sahibin ilk görene, verdi muştu.
İşte, o doğan yavru, sendin sıpa.
Doğunca, kalkıp emmeye başladın.
Çocukları, oyun�undan dışladın.
Ana�na sokularaktan, kış�ladın.
Kış�ın, ayaz�larda, üşüyordun sıpa.
Gelecek yaz, biraz daha büyüdün.
Kır�da, bayır�da, koşarak yürüdün.
Tekme, cirit atıyordun, hür'üdün.
Yazın keyfini, çıkarmıştın sıpa.
O kış, anandan da, ayrı yatmıştın.
Ümidin kırılmış, hepten batmıştın.
Acı�ları, biraz daha, tatmıştın.
Yaşamayı öğreniyordun, sıpa.
Yine, bir yaz geldi, kar�lar eridi.
Sahibine göre, kendin kâr idi.
Artık, iki yaş, yüke yeter idi.
Gayrı, eğitime, başladın sıpa.
Eğitimler bitti, alıştın yük�e.
Anan da yoktu, kendin gittin bük�e.
Bazen bağladılar, yanık bir kök�e.
İşte, böylece, eşek oldun sıpa.
Kış�ın, saman gerekti, hepinize.
Sahibin muhtaçtı, kuru firez�e.
Bari, yemeklere, olsun bir meze.
Diyerekten, ana�nı sattı, sıpa.
Çükü, anan, irişkit�e, gitmişti.
Tüccarla pazarlık, çoktan bitmişti.
Taa ilk güz�den, kasap halletmişti.
Kış�ın, ana�n sofra�lardaydı, sıpa.
Sen de, iki yıl�da, başladın, hizmete.
İnsanoğlu, on beş�inde, taze bir çete.
Paksoy'um sakın ha, dokunma et�e.
Kader diye, buna diyorlar sıpa.