Küçük bir delikanlıydı Deniz
Daha on yedisinde
Duygusal bir hali vardı
Dokunsam ağlayacak gibiydi
Sigara verirdim ona derinden içerdi
Sigaranın mutlu ettiğini sanırdı
Birgün abisi Zoroğlu'nu sordu bana
Hani şu manav olan abisini
Yanlız onu gercek sevdiğini söylerdi
Bir tek ona söylerdi derdini
Anlatmak istemedim önce
Öyle içten baktı ki yüzüme anlattım;
O abin çok seviyor seni dedim
Cevabı herzamnki gibi heeee oldu
Ardından Hamurpert dağını sordu bana
Kalbinde insanlığı barındıranların dağı
Bir dilek tutuyormuşsun dedim
Ve bırakı veriyormuşsun kendini boşluğa
Bir daha kimseler görmüyormuş seni dedim
Kimselerin bilmediği bir yerde yaşıyormuşsun sonsuza dek
Ama gerçekten insanları sevmek şart
Sustu delikanlı Deniz soluksuz baktı yüzüme
Sonra ellerimi tuttu küçücük elleriyle yumdu gözlerini
kalktı gitti
Erzurumda tedavi için gitmişti delikanlı Deniz
Yatalak döndü Hınıs'a
Bir daha hiç görmedim onu
Kimseler görmedi onu birdaha
Çünkü DENİZ ÖLMÜŞTÜ:::