tozlanmış raflar silinir
kırık bank soğuk gece
gazete kağıdından battaniye yapılmış
üçüncü sayfa sıcaklığı altında
duyumsanmamanın sefil kahrı
(oysa daha terk etmemiştir parkı
yalnızlığın resmi içinde
güneş altında oynayan çoukların
mutluluklarına renk sedaları)
ki aniden gölgelerin raksı bitmeden
tozlar silinir geçmişin yankılarından
belki bir çocuk belki bir kadın geçer
gözlerin ötesindeki filmden
eskiden kalma bir dokunuş
tekrar canlanır ve yakar ayyaşı
hiç bir kanyağın boğazını yakmadığı gibi
soğuğun ısırışlarını hissettirmeyene dek
sonra sözcükler sırayla dinlenir
başı sonu belirsiz bir plakdan
karanlık daha da bir kararır
oyunlar, oyuncular, artistler, şarkıcılar,
esnaflar, dostlar, altında aile yazan
bir resimden kalma simalar
hepsi aynı sahnede döner durur
ve sahne ışığı adamın gönlünü alır
kırık bank soğuk gece
alkolünü kaybetmiş şişe
giderek rüzgarda parçalanan gazate
hepsi zamanın örsüne sıkışır
geçmişten gelip akan tek damlada.
Ahmet Aksoy