metinsiz bir kitabın
kabı gibi yaşamın
anahtarsız bir portenin
son notasıyım
beni iterken arka sıralara
içimde ne varsa,
satır satır götürdün
beni satır satır bölerek
kimsesiz yüreğim yetimhanesiz
bir mapushane soğuğunda
çoktan kırılmış bir kalemin
birleşme umuduyla
hakkını kaybetmiş
tek canını da yitirmiş,
bir ateri oyununun
ne son ne de ilk kaybedeni
ama sen ne kadar da güzelsin
gidişin kalmış hatırımda
göz yaşlarım gözlerime dayanırken
yine kapıldım kahrına.