Yarınsız bir maviye gelip
güneşe sormak bu sarışın dostluğu.
Kaldırmak
dağların arasında kalmış heyecanı
coşturmak
bağırtmak
üzeri kumla örtülü dilleri
arada yollara sapmak
taşları suskun
işte bu yolda susmak
güzel bir hoşçakal olmalı
uzaklaşırken.
Dinlemek
gözlerin sessiz çığlıklarını
gömmek yüreğine sesleri
bir ümit dönüp bakmak
ağlaşmak
kuru bir yüreği sulamak
rengini bilmediği tarlada
onu bir fidan tazeliğinde okşamak
güneş sunmak
hava sermek
ürüne salmak
derken; acı bir meyve döküp
boynunu bükmek
o renksiz tarlaya karışıp
ardında bir toz kuruluğu gözyaşları bırakmak
ağlaşmak
böylesine iki ağlatımı duymak
kızmak
ve mutlu bilmek yinede kendimi.